Twee weken geleden werd een jongen bij onze hulppost gebracht door de begeleider van de Dara (de Arabische school). Er wonen daar 30 kinderen die van ons gratis medische hulp krijgen. De begeleider belde met Foday dat hij de jongen had afgezet op weg naar de stad of wij hem wilde helpen. Toen Foday het gesprek had beëindigd zei hij tegen mij: “dit is niet de afspraak”. Ik antwoordde “no, this is not how we are married”. Een klein wondje van een tak van een boom, die ze aan het verzagen waren, vertelde de jongen.

Ik maakte het wondje schoon en plakte er een pleister op met atibioticazalf. Als we hem uitleggen dat hij de paracetamol moet doorbreken en vier keer per dag er één kan innemen, kijkt hij Foday wazig aan. We geven hem vast een half tablet en een flesje nutridrink. “Over twee dagen terugkomen”, drukken we hem op het hart. Alleen lopend gaat hij terug naar de Dara.

Anderhalve week later komt een wat oudere jongen van de Dara met dezelfde jongen bij onze hulppost. Ze brengen een grote papaya voor ons mee. Het gezicht van de jongen is nu flink opgezwollen van een infectie vanuit het wondje. Weer is de volwassen begeleider er niet bij. Ik maak het wondje schoon en verbind het opnieuw. We geven hem antibiotica en pijnstilling en leggen de oudere jongen uit hoe de medicatie moet worden ingenomen. We hebben het idee dat hij “ja ja ja” zegt, maar er niet veel van snapt. Ik vraag Foday om hem te zeggen dat hij nu verantwoordelijk is voor de jongere Brother. En dat hij hem nu de medicijnen, die de jongen nodig heeft, op de juiste manier kan geven. Met veel hulp heeft de jongen de juiste tabletten ingenomen. “O ja, ik heb ook hoofdpijn”, zegt de oudere jongen. We geven hem een strip Paracetamol  Maar ik ben niet gelukkig met de gang van zaken. Foday belt met de begeleider van de Dara en zegt dat hij terug moet komen over twee dagen met de jongen met de hoofdwond en dat hij zelf  als begeleider mee moet komen.

Vandaag heb in goed gesprek gehad met deze begeleider. Ik heb hem verteld dat ik medelijden heb met deze jongen omdat er niet goed voor hem gezorgd wordt op deze manier.

De begeleider belooft ons beterschap…..afwachten maar weer wanneer we de jongen terug zien ?

Het is vrijdag begin van de middag. Foday en ik zitten op onze hulppost en regelmatig komen patiënten binnen gelopen. We kunnen vandaag goed de tijd nemen voor patiënten en dat vind ik fijn. Er wordt een oudere dame gebracht met de taxi. Ik luister via Fodays vertaling naar haar klachten en meet haar bloeddruk, hartslag, temperatuur, glucose en hemoglobine. Ik geef haar medicatie onder haar tong, wat ze vreemd vindt, en waar ze om moet lachen. Na een half uurtje voelt ze zich een stuk beter en gaat ze met haar medicatie in de hand de taxi weer in. Dezelfde taxi chauffeur komt even later met haar echtgenoot bij ons aan om hem ook even helemaal te laten  checken.

 

En dan is daar opeens de dame van de Arabische school met een klein meisje: grote waterige ogen en een snotneus. Ze heeft duidelijk een versnelde ademhaling. Ze kent mij, deze kinderen hebben we regelmatig bezocht. Vorige week was ze ook bij ons en heb ik haar getest op malaria, negatief gelukkig. Drie andere kinderen van de school heb ik positief getest op malaria. Ik til het kleine meisje op, zet haar op een stoel in de onderzoeksruimte en doe haar voor hoe ik de thermometer onder haar arm wil doen om haar temperatuur te meten. Dat vind ze een beetje eng, maar ze is te ziek om zich te verzetten. Haar temperatuur is boven de 39 graden. Ik help haar op het bed en geef haar een paracetamol zetpil. Haar buik is opgezwollen, als een ballon die bijna knapt. Als ik naar haar longen luister hoor ik allerlei geluiden die er normaal niet zijn. We laten haar een poosje op het bed liggen om de temperatuur te laten dalen en ze zich comfortabel genoeg voelt om weer naar “huis ” te gaan. Ondertussen proberen we helder te krijgen of ze last heeft van diarree of juist harde ontlasting en of ze wormen heeft. Dat valt nog niet mee: mensen gaan hier naar het toilet boven een gat in de grond, zodat ze hun eigen ontlasting of die van de kinderen niet kunnen zien. De dame weet gelukkig dat het meisje last heeft van wormen. We verzamelen de medicatie voor haar en ik kijk of ze een beetje is opgeknapt. Ik draag haar naar buiten en probeer haar op haar benen te zetten. Ze huilt en heeft moeite haar evenwicht te bewaren. Samen wachten ze onder onze veranda op een taxibusje om weer naar huis te gaan.

De dame vertelt aan Foday dat één van de jongens met malaria nog niet is opgeknapt van de medicatie van vorige week. We besluiten om de dame met het kind naar huis te brengen en dan gelijk deze jongen even te checken en mogelijk meer medicatie te geven. Zomaar een dag uit ons leven; het verhaal gaat nog wel even verder maar ik moet mezelf klaar gaan maken om weer aan het werk te gaan…………fijne dag !!